Flamenco - rytm południa

Flamenco obejmuje muzykę, śpiew, taniec, strój i zachowania. Flamenco, to termin stosowany na określenie folkloru Cyganów, zamieszkujących jedną z hiszpańskich prowincji - Andaluzję. Termin ten używany jest w odniesieniu do kultury tej grupy od XIX wieku. Flamenco jednak to nie tylko folklor, lecz przede wszystkim pewna ideologia, sposób bycia, praktykowany dziś już nie tylko przez twórców zjawiska - Cyganów. Kultura flamenco obecnie przezywa swoisty renesans - staje się coraz bardziej popularna.
Współcześnie mamy do czynienia z wielością rożnych form flamenco, jesteśmy świadkami eksperymentów, mieszania się wpływów, fuzji w obrębie flamenco. Można powiedzieć, iż wpływy flamenco dostrzeżemy zarówno w muzyce jazzowej (np. jeden z najsłynniejszych współczesnych muzyków Paco de Lucia), ale także np. w hip hopie (Ojos de Brujo).  Można również zaobserwować poszerzenie się instrumentarium o m.in. flet, saksofon, gitarę basową, instrumenty perkusyjne.
Taniec flamenco posiada swe korzenie w dawnych religijnych tańcach orientalnych. W dzisiejszej jego postaci dopatrzyć się można wielu elementów tańca hinduskiego, takich jak ruchy ramion, dłoni i palców, a także używanie nóg jako instrumentu perkusyjnego. Prawdopodobnie taniec ten pochodzi bezpośrednio od hinduskiego tańca katak.
Tańcem opowiada się historię,a gestom nie przypisuje się konkretnych znaczeń. We flamenco ruchy ciała i gesty wyrażają pewne stany emocjonalne tancerza lub podkreślają znaczenie słów i charakteru melodii, która im towarzyszy. Jest to taniec wykonywany solo, w duecie, grupowo lub składa się z kolejnych "solówek", wykonywanych przez poszczególnych tancerzy.
Strój tancerzy – przeważnie czarny, granatowy lub ciemnobrązowy – to obcisłe spodnie, biała koszula, obcisła kamizelka, mała apaszka pod szyją, buty wzorowane na butach do jazdy konnej z wysokimi obcasami i charakterystyczny płaskodenny kapelusz. Kamizelka i kapelusz bywają wykorzystywane jako element choreografii.
Strój tancerek to przede wszystkim szeroka, kolorowa falbaniasta spódnica lub suknia (wykorzystywana w tańcu), falbaniasty gorset i kolorowa chusta, uzupełnieniem czasem bywa wachlarz, grzebień lub kwiat.
Muzyka wykonywana jest przede wszystkim na gitarze (choć zdarzają się przypadki użycia fletu, skrzypiec, wiolonczeli). Rytm wybiją zarówno tańczący jak i śpiewacy przez: uderzenia dłońmi (klaskanie), pstrykanie palcami, uderzenia otwartymi dłońmi o pudła, na których siedzą śpiewacy (tzw. cajón) i za pomocą kastanietów.
Pokazy tańca flamenco, to wspaniałe widowisko, którego nie można przegapić podczas wizyty w Andaluzji. Charakterystyczny taniec, niezwyczajny śpiew, fascynujące ruchy i oszałamiające kolory sprawiają, że występ pamięta się na długo. Flamenco, to duch Andaluzji.

Axarquia

Axarquia jest regionem historycznym prowincji Malaga, położonym na południu gorącej Hiszpanii w samym sercu Wybrzeża Słońca - Costa del Sol. Jest to kraina jedyna w swoim rodzaju o niepowtarzalnej architekturze będącej świadkiem dziejów oraz wyjątkowym klimacie. Właśnie ze względu na swoje położenie i charakter przyciąga turystów z całego świata rozmaitością zapierających dech w piersiach atrakcji, którymi jest usiana. Mowa tu nie tylko o wspaniałych plażach...

Mniej wytrawny turysta skupi się na doglądaniu opalenizny (którą tu można nabyć praktycznie przez cały rok) oraz na relaksie w cieniu palmy. Jest to raj dla pragnących spędzić leniwie wakacje popijając drinki, przegryzając tapy i wpatrując się w horyzont. Jednak nie będzie zawiedziony również ten, kto nie może usiedzieć na miejscu, pragnie adrenaliny i jest żądny przygód...

Trochę więcej o klimacie.
Tereny Axarquia pokrywają się z obszarem klimatycznym costa tropical. Jest to jedno z najbardziej atrakcyjnych wybrzeży Hiszpanii dzięki bogactwu terytoriów nietkniętych przez człowieka, o łagodnym klimacie, gdzie roczna średnia temperatura dochodzi do 20 stopni Celsjusza, a słońce świeci ponad 3000 godzin rocznie.Te czynniki sprzyjają hodowli roślin tropikalnych, przez co kaktusy i palmy widać na każdym kroku, a prosto z drzewa można zerwać i rozkoszować się smakiem mango, awokado, bananów, daktyli, papai, granatów i innych. Takie warunki pogodowe sprawiają, że owoce i warzywa są doskonałe o każdej porze roku, przez co Axarquia słynie z kuchni regionalnej.

Dieta śródziemnomorska jest uważana za najzdrowsza na świecie. Obligatoryjnym jest podczas pobytu skosztować tradycyjnych potraw i jak najbardziej wskazane wywieźć nabyte nawyki żywieniowe, jak również warto nauczyć się przygotowywać podstawowe potrawy jak paella, tortilla, krewetki w sosie pil-pil... Degustując tutejsze pyszności nie sposób zapomnieć o oliwkach, oliwie z nich produkowanej, owocach morza (krewetki, małże, kraby, langusty, kalmary, etc.) i rozmaitych gatunkach ryb (tu przyrządza się najlepsze sardynki na świecie, świeży dorsz jest przysmakiem, jak również można spróbować zupy z rekina). Nie sposób skosztować wszystkiego na raz, jednak Hiszpanie poradzili sobie z tym problemem - aby każdy mógł w pełni docenić kuchnię południa w większości restauracji przyrządza się tapy - małe porcje potraw, których rozmaitość zaskoczy każdego. Grzechem byłoby również nie odwiedzić choć jednej bodegi (winiarni), gdzie można spróbować słodkich win z których słynie południe Hiszpanii.

Tradycja i kultura to nie tylko znakomita kuchnia. Hiszpanie to naród skłonny do zabaw, dlatego praktycznie co tydzień można wziąć udział w różnych fiestach (festynach) religijnych bądź kulturowych, karnawał obchodzi się tu wyjątkowo hucznie, a Wielkiemu Tygodniowi podczas Świąt

Wielkanocnych towarzyszą niesamowite wydarzenia - odbywają się procesje, w których niesione są monumentalne ołtarze, a uczestnicy poprzebierani są w epokowe stroje – niezapomniane, zapierające dech w piersiach przeżycie dla widzów.
Kto ma mocne nerwy może w sezonie obejrzeć popisy torreadorów, a kto ma trochę słabsze – może poza występami zwiedzić korridy i muzea sztandarowego ´sportu´ Hiszpanii.
Turyści skłonni do jeszcze bardziej czynnej aktywności urlopowej nie będą mieli czasu się nudzić - krystalicznie czyste morze i ogrom gatunków morskich organizmów stwarzają doskonałe warunki do nurkowania. Wystarczy maska z rurka, a dla bardziej wybrednych można zorganizować nurkowanie w pełnym ekwipunku. Gdy już znudzi się ganianie za kolorowymi rybkami i ośmiornicami można odpocząć na jachcie wpatrując się w horyzont i podziwiając nierzadko trafiające się wesołe delfiny. Dla pragnących adrenaliny poleca się windsurfing i kitesurfing (dla początkujących szkolenia na miejscu). Wrażeń może dostarczyć również zwiedzanie jaskiń, którymi usiane są skaliste wybrzeża - warto zrobić to z przewodnikiem, aby dowiedzieć się co nieco o geologii oraz nie narażać się niepotrzebnie na niebezpieczeństwo. Morze i góry są tu niemal obok siebie - krajobraz śródziemnomorski występuje bardzo blisko krajobrazu górskiego. Dla amatorów wycieczek górskich nie brakuje szlaków turystycznych: pieszych, wspinaczkowych, rowerowych, kajakowych jak również samochodowych o różnym stopniu trudności - dla każdego coś przyjemnego. Rzeki, wodospady, skały, kaniony, lasy tętniące życiem oraz nietypowa roślinność - tworzą widoki zapierające dech w piersiach i robią wrażenie na każdym , nawet najbardziej wprawionym i doświadczonym podróżniku. Po fascynujących przygodach warto odpocząć w gorących źródłach.

Rodzice mogą zabrać dzieci do niesamowitych aquaparków, ogrodów botanicznych, parków rozrywki, delfinariów, a nawet na safari.
Axarquia to region, który ma turyście bardzo wiele do zaoferowania. Należy określić charakter swojej podróży, bo nie sposób zaznać wszystkich jej uroków podczas jednego urlopu. Tym bardziej nie sposób zwiedzać Axarquie na piechotę. Na szczęście nowoczesne drogi, autostrady i świetne połączenia komunikacyjne są ogólnie dostępne dla każdego i w przystępnych cenach. Kto chce być niezależny może wynająć auto i samemu odkrywać uroki Costa del Sol.
W Axarquii historia miesza się z nowoczesnością. Stare miasta i zabytki architektury sakralnej i użytkowej widać na każdym kroku. Dziedzictwo kulturowe to nieodłączny element egzystowania tej krainy. Warto zwrócić uwagę na charakter, styl i genezę mijanych budynków, bo okazja ich zobaczenia może się nie powtórzyć. Wśród tradycyjnych białych miasteczek można odnaleźć ducha Andaluzji. Pragnących powrotu do rzeczywistości przywitają centra handlowe i zatrzymają niskimi cenami na długie godziny, szczególnie w okresie największych przecen (sierpień, styczeń, luty). Do miast godnych polecenia należą: Nerja - malowniczy nadmorski kurort, Frigiliana - najsłynniejsze białe miasteczko, Velez Malaga, Rincon de la Victoria, Torre del Mar, Competa i niezliczone ilości rozsianych w górach białych miasteczek. 
Tereny przyległe do Axarquii są również godne polecenia. Pociągiem z Malagi szybko i komfortowo można dostać się do stolicy Andaluzji - Sewilli. Zaledwie 1,5 godziny jazdy samochodem dzielą od Gór Sierra Nevada, gdzie przez pół roku można jeździć na nartach i snowboardzie, a o zmarznięciu nie ma mowy. W podobnej odległości znajdują się wioski arabskie w okolicach Algujarras, gdzie przez kilka wieków czas stał w miejscu, a przybysze z zewnątrz nie mieli wstępu, co stanowi nie lada gratkę dla turystów. W zasięgu są piękne miasta ze starymi rynkami jak Granada, Malaga, Ronda, Marbella, Almeria a w nich zamki, muzea, porty etc. Dzięki podobieństwu klimatycznemu środowisko przyrodnicze i krajobrazy bywają podobne do tych, które występują w amerykańskim stanie Arizona. Na pustyni Tabernas w prowincji Almeria nakręcono ponad 200 westernów (m.in ´Dobry, zły i brzydki´, ´Pewnego razu na dzikim zachodzie´). Plany zdjęciowe są otwarte dla odwiedzających.
Rajskie krajobrazy, historyczne budowle, wyśmienita kuchnia, rozmaitość atrakcji i wspaniały klimat, a wszystko to w jednym miejscu - ZAPRASZAM DO AXARQUIA.

Marbella

 Miasto Marbella to jedyne miasto na Costa del Sol w Hiszpanii, które tak bardzo upodobały sobie sławy i bogacze z Europy i świata. Miejsce, gdzie warto się pokazać i zabawić. Marbella to bogactwo, luksusowe hotele, ekskluzywne samochody, projektanci mody, rosyjska mafia, Antonio Banderas, Julio Iglesias, jachty i Marina (port jachtowy) w Puerto Banus. Marbella to miasto kasyn, milionerów, jachtów i call girls w Hiszpanii. To właśnie tam jest największe prawdopodobieństwo zobaczenia najnowszych modeli Ferrari lub nowiutkich Rolls-Royców. Marbella ma najwyższy w Europie dochód na jednego mieszkańca. Zaraz po Londynie w Wielkiej Brytanii, tu właśnie, sprzedaje się najwięcej Rolls-Royców w Europie.

Marbella to również najpiękniejsze piaszczyste plaże na Costa del sol; druga część miasta, to tzw. casco antiguo (stare miasto) z przepięknymi wąskimi uliczkami, sklepikami i butikami, oferującymi wszelkiego rodzaju artykuły i pamiątki w stylu hiszpańskim i andaluzyjskim. Stare miasto pełne jest restauracji, kafejek, nastrojowych winiarni i typowo andaluzyjskich tapas barów. W niektórych lokalach można posłuchać na żywo flamenco, pochodzącego z tego właśnie regionu Hiszpanii.
 Odkrywając tylne uliczki starej Marbelli, można się natknąć na bielone budynki, niektóre datowane na początek XVI wieku. Co kilka kroków są tu placyki wysadzane drzewami pomarańczowymi i cytrynowymi oraz palmami. Stare miasto, to fantastyczne miejsce na spacer i zanurzenie się w andaluzyjskiej atmosferze, przed powrotem do nowoczesnej części miasta.
Na zachodzie Marbelli znajduje się dzielnica o nazwie Puerto Banus, gdzie znajduje się nowoczesny port jachtowy z maszynami wartymi kilka lub kilkanaście milionów euro. To tutaj lubią pokazać się sławni i bogaci Europy. Wzdłuż wybrzeża znajdują się restauracje, kafeterie, pizzerie,oraz sklepy z najdroższą odzieżą, akcesoriami mody, a także światowej klasy projektantów. Między innymi: GUCCI, LUIS VUITTON, PRADA, DOLCE & GABBANA i wiele, wiele innych.To najlepsze miejsce w Hiszpanii na zakupy! 
Avenida del Mar to miejsce na zakupy, wypicie kawy i spacer. Nie brak tu restauracji oferujących owoce morza i inne luksusowe specjały.Znajduje się tu park z ławkami, otoczony palmami, z widokiem na morze, a główną atrakcję stanowią zdumiewające fontanny i niebagatelne rzeźby  Eduarda Soriano i Salvadora Dali.
Miasto pełne jest świetnych klubów muzycznych, nocnych dyskotek, barów, restauracji, lokali tylko dla dorosłych i klubów muzycznych na najwyższym poziomie. Ten hiszpański, śródziemnomorski kurort, posiada świetne winiarnie i restauracje, lokale o najwyższej klasie i serwujące menu z każdego zakątka świata. Jeżeli poszukujesz najwyższej klasy "cuisine" lub niedrogiego posiłku w hiszpańskiej knajpie, na pewno znajdziesz to wszystko w Marbelli.
W okolicach Marbelli ma swoją posiadłość, hiszpański aktor - Antonio Banderas. Również Madonna i Shakira pokusiły się o wille na wzgórzach otaczających Marbellę i Puerto Banus. Arabscy szejkowie, bosowie rosyjskiej i włoskiej mafii, kolumbijscy dealerzy, wszyscy spędzają wakacje w Marbelli... Chociaż ostatnimi czasy reputacja miasta została nadszarpnięta przez skandale korupcyjne połączone z zorganizowaną działalnością przestępczą, to Marbella nie traci na popularności.
Miasto wyróżnia się, jako świetne miejsce dla miłośników golfa. Gdzie się nie ruszyć - na przedmieściach pola golfowe. Każdy znajdzie jakieś dla siebie.
Marbella to bardzo stare miasto, archeolodzy odnaleźli tam szczątki ludzkiego zamieszkania już w paleolicie i neolicie. Później, kiedy cały teren morza śródziemnego był pod panowaniem rzymskim miasto było nazywane Salduba, od pokładów soli, jakie się tam znajdowały. Ciekawostką jest, ze 1940 roku miasto zamieszkiwało jedynie dziewięćset osób, później region ten zaczął się sprawnie rozwijać jako ważny ośrodek turystyczny na mapie kraju.
Miejsca, jakie warto zobaczyć w tym mieście to mur obronny, muzeum Bonsai, stare miasto, Avenida del Mar z rzeźbami i Puerto Banus.

Ronda

Ronda jest miasteczkiem położonym w prowincji Malaga, należy do najstarszych i najniezwyklejszych w Hiszpanii, chociaż to 2 godziny drogi samochodem od wybrzeża Costa del Sol, to warto podczas wakacji zobaczyc to jedyne w swoim rodzaju miasto. Ronda leży na wysokości 739 m.n.p.m. i posiada około 35.000 mieszkańców. Jest to jedno z najczęściej odwiedzanych miast w całej Andaluzji. Ronda usytuowana jest na urwisku skalnym. Jej granice sięgają samej krawędzi klifu, skąd rozpościera się niesamowity widok na okolicę. Dzielnice miasta łączy XVIII-wieczny 100-metrowy łukowy Puente Nuevo (Nowy Most), który wznosi się nad przepaścią głęboką na160 m. Budowę tegoż mostu rozpoczęto po zawaleniu się jego poprzednika w 1755 roku. Na krótko przed jego otwarciem spadł i zabił się jego architekt, Jose Martin de Aldehuela, gdy kontrolował prace. Oddanie nowego mostu do użytku nastąpiło prawdopodobnie w roku 1784. Dzięki swojemu położeniu Ronda była idealną fortecą i pozostała stolicą islamskiego królestwa aż do 1485 roku. W dole spokojnie płynie rzeka Guadalevin, a jej wąwóz zwany jest El Taji. Nad łukiem mostu było niegdyś więzienie, z którego nie sposób było uciec.. Obecnie mieści się tam biuro informacji turystycznej. Po jednej stronie mostu jest dzielnica Mercadillo (która wcześniej była przeznaczona na teren targów i uroczystości), po drugiej mauretańska Ciudad, z dawnym układem ulic, a nawet zachowanymi arabskimi domami, oraz dzielnica San Francisco. Na skraju skały, tuż nad wąwozem urządzony jest ogród z tarasami widokowymi na jego dno i okolice miasta. Ronda słynie także z najstarszej i największej w Hiszpanii areny walk byków (Plaza de Toros), na której nieprzerwanie od 1785 roku odbywają się corridy. To tutaj na początku XVIII wieku zaczęto walczyć z bykami bez pomocy koni. Stało się to za sprawą jednego z widzów, który wskoczył na arenę aby z pomocą kapelusza oraz stosując uniki, odciągnął szarżującego byka od wystraszanego i sponiewieranego szlachcica, który spadł z konia. Arena mogąca pomieścić się 5000 widzów jest czynna do chwili obecnej. Jednak ze względu na swój wiek i rangę, walki odbywają się tylko 2 razy w roku. Na początku sezonu, czyli na przełomie kwietnia i maja oraz na końcu sezonu tj. na przełomie września i października. W walkach z bykami biorą udział tylko najlepsi pikadorzy i torreadorzy.
W Museo Taurino można podziwiać wspaniałe stroje torreadorów, przepięknie ozdabiane nakrycia głowy oraz fotografie najsłynniejszych torreadorów oraz miłośników walk byków. Do dziś zachowano krzesło z tabliczką "Hemingway" (tu powstało niejedno opowiadanie pisarza).
Do pozostałych atrakcji miasta należą znakomicie zachowanie Łaźnie Arabskie (Banos Arabes), otwarte dla zwiedzających, a nieopodal Palacio del Marques de Salvatierra, na którego fasadzie można podziwiać rzeźby nagich dzieci - prawdopodobnie figury prekolumbijskie. Warto też zobaczyć Palacio de Mondragon zbudowany w 1314 roku jako rezydencje mauretańskiego króla, w którym obecnie mieści się małe muzeum. W pobliżu można zobaczyć piękny Parque Duquwsa de Parcent oraz kościół Santa Maria Maria la Mayor, oraz ratusz.
Miasto pełne jest restauracji, tapas barów, gdzie można spróbować hiszpańskiej kuchni. Sklepy z pamiątkami są na każdym rogu. Ronda słynie także z najstarszej i największej w Hiszpanii areny walk byków (Plaza de Toros), na której nieprzerwanie od 1785 roku odbywają się corridy. To tutaj na początku XVIII wieku zaczęto walczyć z bykami bez pomocy koni. Stało się to za sprawą jednego z widzów, który wskoczył na arenę aby z pomocą kapelusza oraz stosując uniki, odciągnął szarżującego byka od wystraszanego i sponiewieranego szlachcica, który spadł z konia. Arena mogąca pomieścić się 5000 widzów jest czynna do chwili obecnej. Jednak ze względu na swój wiek i rangę, walki odbywają się tylko 2 razy w roku. Na początku sezonu, czyli na przełomie kwietnia i maja oraz na końcu sezonu tj. na przełomie września i października. W walkach z bykami biorą udział tylko najlepsi pikadorzy i torreadorzy.
W Museo Taurino można podziwiać wspaniałe stroje torreadorów, przepięknie ozdabiane nakrycia głowy oraz fotografie najsłynniejszych torreadorów oraz miłośników walk byków. Do dziś zachowano krzesło z tabliczką "Hemingway" (tu powstało niejedno opowiadanie pisarza).
Do pozostałych atrakcji miasta należą znakomicie zachowanie Łaźnie Arabskie (Banos Arabes), otwarte dla zwiedzających, a nieopodal Palacio del Marques de Salvatierra, na którego fasadzie można podziwiać rzeźby nagich dzieci - prawdopodobnie figury prekolumbijskie. Warto też zobaczyć Palacio de Mondragon zbudowany w 1314 roku jako rezydencje mauretańskiego króla, w którym obecnie mieści się małe muzeum. W pobliżu można zobaczyć piękny Parque Duquwsa de Parcent oraz kościół Santa Maria Maria la Mayor, oraz ratusz.
Miasto pełne jest restauracji, tapas barów, gdzie można spróbować hiszpańskiej kuchni. Sklepy z pamiątkami są na każdym rogu.

Frigiliana

Białych miasteczek jest w Andaluzji wiele. Frigiliana jest mniej znana, za to bardzo łatwo do niej dotrzeć i nie ulega wątpliwości, że jest to miejsce wyjątkowe. Leży w paśmie gór Sierra Almijara, zaledwie 71 km od Malagi i 7 od miasteczka Nerja, skąd codziennie (w dni powszednie) odchodzi autobus. To niewielkie miasteczko ma długą i bogatą historię. Przechodziło z rąk do rąk, a każda kultura zostawiła tu swoje ślady. Frigiliana jest zamieszkana już od ponad 3 tysięcy lat. Oczywiście, na początku nie było tam białych willi, ludzie mieszkali w pieczarach, których w tych starych górach nie brakuje. Miasto prawdopodobnie zostało zbudowane przez Fenicjan (pozostały ślady nekropolii i monety) a nazwa wywodzi się od niezidentyfikowanego znaku rzymskiego Frexinius i –Ana, które razem mogą oznaczać siedzibę rodową. Wtedy powstał też fort, który niestety nie zachował się do czasów dzisiejszych, ale miasto rosło, tworząc kolejne, ulice i domy tak, że można było całe kwartały zamknąć bramą, tworząc w ten sposób niedostępne obszary. Budowano bowiem (z konieczności) ciasno, czego ślady są widoczne znakomicie. Wiele ulic to strome schody pnące się po skalistych zboczach i wąskie przesmyki pomiędzy domami. Najciekawsze kwartały Frigiliany pochodzą z okresu arabskiego. To jeden z bardziej autentycznych przykładów tradycyjnej architektury arabskiej w Hiszpanii. Nowe domy budowane są bardzo podobnie. Miasto otrzymało wiele nagród za utrzymanie tradycyjnej zabudowy i troskę o to wielokulturowe dziedzictwo.
W sierpniu odbywa się tu Festiwal Trzech Kultur dla upamiętnienia historycznego współistnienia chrześcijan, muzułmanów i żydów. Ratusz oświetla reflektor wyświetlający na przemian krzyż, księżyc i gwiazdę Dawida. Wśród straganów z chlebem domowego wypieku, miodem i oliwkami, gdzie sprzedawcy poprzebierani są a to za Maurów a to za chrześcijan z XV wieku krążą tancerki brzucha. Festiwal przypomina, że to niesamowite powstać z takiej mieszanki kultur. To czyni mieszkańców bogatszymi w dziedzictwo i sprawia, ze kultura staje się bardziej barwna i ciekawa. Najważniejszym historycznym wydarzeniem, które wpłynęło na obecny obraz tego niesamowitego zakątka Europy była „Bitwa na Skale Frigiliana”, która odbyła się w 1569 r. Przeciwko Maurom powstali głowni mieszkańcy – chrześcijanie. I zwyciężyli. Maurowie stracili jeden z ostatnich przyczółków w Hiszpanii.
Frigiliana liczy dziś ok.3 tys. mieszkańców i ta liczba jest od kilku wieków niemal niezmienna. 

Jadąc do Frigiliany warto założyć wygodne buty, zabrać kapelusz i zapasowe baterie do aparatów.  Na miejscu obowiązkowo należy spróbować słodkiego wina - głównego miejscowego wyrobu (na zboczach gór położone są plantacje winogron, z których produkuje się to wyjątkowe wino) oraz spróbować gazpacho i innych typowych pyszności, z których słynie region Andaluzji w jednej z niezliczonych knajpek. 

Warto również wybrać się na przejażdżkę w otaczające Frigiliane góry, skąd można podziwiać niesamowity widok na miasteczko, morze oraz pola oliwkowe i winogronowe.

Granada

Grenada (Granada), to miasto w południowej Hiszpanii, w dolinie rzeki Genil w Górach Betyckich. Jest to również stolica prowincji Grenada. Ze względu na piękne położenie, liczne zabytki i niezapomniane krajobrazy jest to jedna z najważniejszych miejscowości turystycznych w Hiszpanii. Szczególny urok Grenady polega na tym, że w ciągu kilku godzin można jeździć na nartach w górach Sierra Nevada, a potem kąpać się w Morzu Śródziemnym na Costa del Sol. 

W Grenadzie znajduje się najbardziej ekscytujący i zmysłowy ze wszystkich zabytków historycznych Europy - majestatyczna Alhambra. Jest to warowny zespół pałacowy zbudowany w XIII w. przez Nasrydów i rozbudowany w XIV w., arcydzieło architektury arabskiej w Hiszpanii, którą cechuje niezwykłe bogactwo dekoracji wnętrz, m.in. arkadowe galerie kolumnowe, stalaktytowe sklepienia, ściany wykładane płytkami azulejos i barwnymi stiukami z ornamentem oraz malowidła ścienne. Alcazaba, to najstarsza część Alhambry, stoi wysoko na górskiej ostrodze nad rzeką Darro. Kompleks pałacowy stanowi: Mexuar - miejsce pracy urzędników dworskich i państwowych, Dziedziniec Mirtowy - centralny punkt Alhambry, Dziedziniec Lwów - najdoskonalszy przykład zdobnictwa mauretańskiego; z fontanną wspartą na 12 lwach, Pałac Karola V - największy obiekt w kompleksie Alhambry, uważany za najpiękniejsze dzieło renesansu poza Włochami, zbudowany w XVI w. na podstawie projektu hiszpańskiego architekta Pedra Machuca, jako "znak zwycięstwa" chrześcijaństwa, finansowany ze specjalnie utworzonego podatku płaconego przez Arabów, jest to
kaplice, klasztory, kościoły, pałacyki, kamienice i Albaicin - stara zabytkowa dzielnica z klimatem mauretańskiej Grenady.
Grenada, to też ważny ośrodek akademicki w Hiszpanii, jak również aktywne centrum szkół języka hiszpańskiego w Hiszpanii. Studiują tutaj uczniowie z każdego zakątka świata.
Granada istniała już od 1238 roku, kiedy to książę z rodu Nasrydów Ibn Ahmar, został wyparty z Saragossy na południe Hiszpanii. Okazał się bardzo sprawiedliwym władcą, ale w tym samym czasie w Hiszpanii powstawały liczne księstwa chrześcijańskie. Maurowie utrzymali się w Grenadzie, płacąc trybut i uznając swą zależność od Ferdynanda III z Kastylii, który zmusił ich do wzięcia udziału w konkwiście muzułmańskiej Sewilli. Ibn Ahmar zmarł w roku 1275. Grenada była ostatnim królestwem Maurów na Półwyspie Iberyjskim. Ta sytuacja doprowadziła do większej konsolidacji państwa, obejmując obszar na północ od miasta, aż do wybrzeża pomiędzy Taryfą a miastem Almeria, położonego bardziej na północ, a ciągle napływające tłumy uciekinierów przyczyniły się do rozwoju gospodarczego i kulturalnego Grenady. Dzięki sprytnym manewrom politycznym, Granada zachowała niezależność przez dwa i pół stulecia, zwracając się o opiekę do chrześcijańskich władców Aragonii i Kastylii lub muzułmańskich władców na północy Afryki. Największy rozkwit tego państwa - miasta, przypada na lata panowania Jusufa I w latach 1334-1354 i Muhammada V 1354-1391. Wtedy właśnie powstała większość istniejących do dziś zabudowań Alhambry. Pierwsza połowa XV wieku, to czas niekończących się zmian przywódców, co nie sprzyjało skutecznemu przeciwstawianiu się chrześcijaństwu. Zawarte w roku 1479 małżeństwo Ferdynanda i Izabeli, zjednoczyło księstwa Aragonii i Kastylii, które w ciągu następnych 10 lat podbiły takie miejsca jak Malaga, Almeria, oraz miasto Ronda. Alhambra została zupełnie odosobniona i do tego pogrążonej w wojnie domowej, między zwolennikami dwóch żon sułtana. Reyes Catolicos mogli zatem zwiększyć swe żądania, aż stały się niewykonalne i w roku 1490 wybuchła wojna. Oblężenie miasta rozpoczęło się późną jesienią roku 1491, trwało aż siedem miesięcy, a 2 stycznia 1492 roku. Boabdil - ostatni arabski władca wręczył zwycięzcom klucze do bram miasta. Rekonkwista Hiszpanii zakończyła się całkowitym sukcesem. W 1501 roku muzułmanom dano do wyboru – przymusowy chrzest lub wygnanie. W 1504 roku rozpoczęto budowę kaplicy królewskiej  - Capilla Real - miejsca pochówku Królów Katolickich, w 1523 rozpoczęto budowę katedry, a w 1526 założono uniwersytet i rozpoczęto budowę pałacu Karola V. Później Granada przeżyła regres gospodarczy, okupację francuską i hiszpańską wojnę domową, aby w latach 50 XX wieku stać się wspaniałą miejscowością turystyczną o burzliwej historii, niesamowitych widokach i jedynych w swoim rodzaju budowlach.
Jak mawiają mieszkańcy prowincji - ´kto nie widział Granady, ten nie widział nic´.

Malaga

Malaga jest stolicą Costa del Sol i drugim co do wielkości miastem w Andaluzji. Leży na południu półwyspu iberyjskiego, nad samym Morzem Śródziemnym. Nazwa miasta prawdopodobnie wywodzi się od fenickiego słowa oznaczającego sól. Kultura, tradycja, gastronomia, godny do pozazdroszczenia klimat i spokojne, gościnne usposobienie mieszkających tam ludzi składają się na
wizerunek "Paradiso City - Rajskiego Miasta". Nazwa ta została użyta przez hiszpańskiego poetę, laureata nagrody Nobla Vicenta Aleixandre w nawiązaniu do stolicy Costa del Sol. 

Pełna słońca Malaga jest miastem szerokich promenad, kołyszących się palm, kwitnącego nocnego życia, ciekawych muzeów i wyśmienitych restauracji słynących z regionalnych przysmaków. To nowoczesne miasto szybko rozwijało się w ciągu ostatnich pięćdziesięciu lat, niemniej jednak udało mu się zachować niezmienny charakter - tu nowoczesność spotyka się z architekturą będącą świadkiem dziejów. Niezaprzeczalnie to kosmopolityczne miasto

Procesja Trzech Królów na Calle Larios

utrzymało swoją wrodzoną Hiszpańskość pomimo ogromnego wpływu zagranicznej turystyki na prowincje. Godne uwagi skutki tego wpływu można zaobserwować w miasteczkach i wioskach położonych nie opodal, wzdłuż wybrzeża. Sama Malaga kipi życiem. Praktycznie na każdym rogu znajduje się klimatyczna knajpka z tradycyjnymi potrawami. Chociaż bywa tu tłoczno, a zgiełk uliczny może niekiedy przyprawić o ból głowy, to Malaga jest miejscem, które należy obowiązkowo zwiedzić podczas wizyty na Costa del Sol. Od wspaniałych, zadbanych plaż ciągnących się przez całą zatokę, przez zabytki niezliczonych kultur pozostawione tu podczas wieków, nowoczesne budynki, wykwintne restauracje, bogate muzea, zniewalające dyskoteki, aż po zapierający dech w piersiach port - każdy w Maladze znajdzie coś dla siebie.

Port w Maladze

Zwiedzając Malagę należy znaleźć sobie czas na spacer po centrum, podczas którego wręcz chłonie się atmosferę tego starożytnego, śródziemnomorskiego portu. Renowacja centrum w ostatnich latach przywróciła mu świetność zachowując jego tradycyjny, niezmieniony charakter. Ośrodkiem miejskiej aktywności handlowej jest Calle Larios ze zdumiewająco wąskimi uliczkami, gdzie staroświeckie sklepy występują na przemian z nowoczesnymi barami i uroczymi placykami. Malaga jest bogata w dziedzictwo historycznych monumentów. Jednym z najstarszych jest rzymski amfiteatr, datowany na drugi wiek naszej ery. Zdumiewające jest, że został odkryty przypadkiem w drugiej połowie XX wieku, kiedy robiono wykop pod nowy budynek ujawniając ukryty przed światem skarb, który rozciąga się na niewielkie wzgórze, a obok amfiteatru widać mauretański pałac wraz z arabską

Santa Iglesia Catedral Basílica de la Encarnación, Katedra Wcielenia

fortecą zwaną La Alcazaba. Twierdza została wybudowana na rzymskich ruinach w pierwszej połowie dziewiątego wieku przez kalifa Abda er Rahama I-go jako zabezpieczenie przed atakami korsarzy. Zmierzając w kierunku chrześcijańskiej ery, jednym z najważniejszych miejskich budynków jest szesnastowieczny, renesansowy pałac Count of Bellavista z wyjątkowo pięknym, kasetonowym sufitem wykonanym w stylu Mudejar. Obecnie znajduje się tam Muzeum Picassa. Siedemnastowieczna gospoda, znana jako "Mesón de la Victoria", jedna z najlepiej wyposażonych w owym czasie, jest teraz muzeum ludowym. Dwa piętra zawierają centralnie położone, brukowane patio z fontanną i studnią, do niedawna tak typowymi cechami dla domów w Maladze. Katedra, budowana z przerwami od 1528 do 1783 jest powszechnie znana jako "la manquita"- mała, jednoręczna dama. Nazwa bierze się z faktu, iż druga wieża nigdy nie została ukończona. Prace zostały wstrzymane przez Royal Decree, gdy wieża została wybudowana jedynie w połowie.
Pieniądze, które wcześniej były przeznaczone na budowę, zostały przydzielone na pomoc ofiarom trzęsienia ziemi, które miało miejsce w Mobile, w Stanach Zjednoczonych. Konstrukcja katedry przez ostatnie dwa stulecia - od drugiej połowy szesnastego wieku aż do wieku osiemnastego - stanowi interesującą kombinację stylów architektonicznych, od gotyku w dolnej części i jednych drzwiach do sanktuarium, poprzez renesans do późnego baroku, który jest widoczny w wystroju nadproży i głównej fasady. Siedemnastowieczny chór jest wyjątkową częścią, gdzie 40 z 58 drewnianych figur zostało wykonanych przez słynnego rzeźbiarza Pedro de Mena. Wspaniale wykonane przez Juliana de la Ordena w 1871r zostały wysoko ocenione przez muzycznych ekspertów nie tylko ze względu na wspaniałą konstrukcję, ale także ze względu na wspaniałe brzmienie.

Widok z zamku w Maladze

Plaza de la Merced, to jeden z największych placów w Maladze. Otacza go wiele barów, restauracji, oraz kafejek. Plaza de la Merced leży w starej części miasta. Kolejnym placem w Maladze, jest Plaza de la Constitucion - XVI wieczny skwer, gdzie regularnie odbywają się wydarzenia kulturalne, jak koncerty, wystawy, przedstawienia grup teatralnych i muzycznych.Najwięcej tego typu uroczystości odbywa się latem i wiosną, ale jesienią i zimą miasto nie milknie, mimo że jest zdecydowanie mniej turystów. Panuje bardziej "hiszpańska" atmosfera. Jednym z najważniejszych zabytków w mieście jest arena do walki byków, czyli Plaza de Toros La Malagueta, wybudowana w 1870 roku. Warto wybrać się również do ogrodu botanicznego w Maladze Jardin Botanico Historico de La Concepcion aby zobaczyć egzotyczne rośliny i kaktusy, oraz poznać florę charakterystyczną dla klimatu śródziemnomorskiego Hiszpanii. W Maladze znajduje się także szereg niezwykłych i zielonych parków wprowadzających do upalnej Malagi "świeży oddech" podczas upalnego lata w Andaluzji. Najładniejsze parki w mieście to Parque de El Retiro, Parque de la Naturaleza Selwo oraz park Paseo del Parque.

Jako że Malaga jest jednym z ważniejszych hiszpańskich portów rybackich, tutejsza kuchnia opiera się w znacznym stopniu na owocach Morza Śródziemnego – sardelach, ostrobokach, ośmiornicach, krewetkach, kalmarach oraz innych. W lokalnych potrawach znajdziemy również świeże warzywa i
owoce, a także dziczyznę. Mówiąc o kuchni nie sposób nie wspomnieć o słynnym na cały świat winie typu malaga, produkowanym głównie z winogron typu Pedro Ximénez oraz Moscatel.
Dzięki łagodnemu klimatowi na równinie Hoja de Malaga uprawia się pomarańcze, banany, figi, bawełnę, trzcinę cukrową oraz winorośl.

W Maladze urodzili się Pablo Picasso i Antonio Banderas.