W Grenadzie znajduje się najbardziej ekscytujący i zmysłowy ze wszystkich zabytków historycznych Europy - majestatyczna Alhambra. Jest to warowny zespół pałacowy zbudowany w XIII w. przez Nasrydów i rozbudowany w XIV w., arcydzieło architektury arabskiej w Hiszpanii, którą cechuje niezwykłe bogactwo dekoracji wnętrz, m.in. arkadowe galerie kolumnowe, stalaktytowe sklepienia, ściany wykładane płytkami azulejos i barwnymi stiukami z ornamentem oraz malowidła ścienne. Alcazaba, to najstarsza część Alhambry, stoi wysoko na górskiej ostrodze nad rzeką Darro. Kompleks pałacowy stanowi: Mexuar - miejsce pracy urzędników dworskich i państwowych, Dziedziniec Mirtowy - centralny punkt Alhambry, Dziedziniec Lwów - najdoskonalszy przykład zdobnictwa mauretańskiego; z fontanną wspartą na 12 lwach, Pałac Karola V - największy obiekt w kompleksie Alhambry, uważany za najpiękniejsze dzieło renesansu poza Włochami, zbudowany w XVI w. na podstawie projektu hiszpańskiego architekta Pedra Machuca, jako "znak zwycięstwa" chrześcijaństwa, finansowany ze specjalnie utworzonego podatku płaconego przez Arabów, jest to
kaplice, klasztory, kościoły, pałacyki, kamienice i Albaicin - stara zabytkowa dzielnica z klimatem mauretańskiej Grenady.
Grenada, to też ważny ośrodek akademicki w Hiszpanii, jak również aktywne centrum szkół języka hiszpańskiego w Hiszpanii. Studiują tutaj uczniowie z każdego zakątka świata.
Granada istniała już od 1238 roku, kiedy to książę z rodu Nasrydów Ibn Ahmar, został wyparty z Saragossy na południe Hiszpanii. Okazał się bardzo sprawiedliwym władcą, ale w tym samym czasie w Hiszpanii powstawały liczne księstwa chrześcijańskie. Maurowie utrzymali się w Grenadzie, płacąc trybut i uznając swą zależność od Ferdynanda III z Kastylii, który zmusił ich do wzięcia udziału w konkwiście muzułmańskiej Sewilli. Ibn Ahmar zmarł w roku 1275. Grenada była ostatnim królestwem Maurów na Półwyspie Iberyjskim. Ta sytuacja doprowadziła do większej konsolidacji państwa, obejmując obszar na północ od miasta, aż do wybrzeża pomiędzy Taryfą a miastem Almeria, położonego bardziej na północ, a ciągle napływające tłumy uciekinierów przyczyniły się do rozwoju gospodarczego i kulturalnego Grenady. Dzięki sprytnym manewrom politycznym, Granada zachowała niezależność przez dwa i pół stulecia, zwracając się o opiekę do chrześcijańskich władców Aragonii i Kastylii lub muzułmańskich władców na północy Afryki. Największy rozkwit tego państwa - miasta, przypada na lata panowania Jusufa I w latach 1334-1354 i Muhammada V 1354-1391. Wtedy właśnie powstała większość istniejących do dziś zabudowań Alhambry. Pierwsza połowa XV wieku, to czas niekończących się zmian przywódców, co nie sprzyjało skutecznemu przeciwstawianiu się chrześcijaństwu. Zawarte w roku 1479 małżeństwo Ferdynanda i Izabeli, zjednoczyło księstwa Aragonii i Kastylii, które w ciągu następnych 10 lat podbiły takie miejsca jak Malaga, Almeria, oraz miasto Ronda. Alhambra została zupełnie odosobniona i do tego pogrążonej w wojnie domowej, między zwolennikami dwóch żon sułtana. Reyes Catolicos mogli zatem zwiększyć swe żądania, aż stały się niewykonalne i w roku 1490 wybuchła wojna. Oblężenie miasta rozpoczęło się późną jesienią roku 1491, trwało aż siedem miesięcy, a 2 stycznia 1492 roku. Boabdil - ostatni arabski władca wręczył zwycięzcom klucze do bram miasta. Rekonkwista Hiszpanii zakończyła się całkowitym sukcesem. W 1501 roku muzułmanom dano do wyboru – przymusowy chrzest lub wygnanie. W 1504 roku rozpoczęto budowę kaplicy królewskiej - Capilla Real - miejsca pochówku Królów Katolickich, w 1523 rozpoczęto budowę katedry, a w 1526 założono uniwersytet i rozpoczęto budowę pałacu Karola V. Później Granada przeżyła regres gospodarczy, okupację francuską i hiszpańską wojnę domową, aby w latach 50 XX wieku stać się wspaniałą miejscowością turystyczną o burzliwej historii, niesamowitych widokach i jedynych w swoim rodzaju budowlach.
Jak mawiają mieszkańcy prowincji - ´kto nie widział Granady, ten nie widział nic´.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz